Rozdział 3

Pierwszy dzień szkoły! Czwórka przyjaciół zmierzała do lochów na ich pierwszą lekcję, a były to Eliksiry z Slughornem. Weszli szybko do sali i zajęli miejsca w pierwszej ławce. Co jak co, ale oni zamierzali się czegoś nauczyć. Pierwszoroczniacy z Gryffindoru prychnęłi na nich.

-Dlaczego oni się tak na nas gapią, jakbyśmy zabili ich matki? -spytała cicho Nikora Priscilli.

Priscilla wychowywała sie w magicznej rodzinie. Zatem słyszała wiele rzeczy na temat Hogwartu.

-Gryffindor nie lubi Slytherinu ze wzajemnością.

-Ale to jest głupie! No bo...jak tak można...

-Normalnie...jesteśmy od nich lepsi! Bądźmy szczerzy!

Wtedy do sali wszedł Slughorn. Uśmiechał się do nich zadowolony.

-Witajcie pierwszoroczniacy! To wasza pierwsza lekcja więc mam nadzieje, że doskonale się będziemy dogadywać!


Po kilku lekcjach Nikora uśmiechała się wesoła. Nie wiedziała, że będzie tutaj tak fantastycznie! Była wręcz w siódmym niebie! Szkoda tylko, że inni patrzyli się na nich jak na demony. Postanowiła, że nie będzie typowym Ślizgonem! Będzie miła dla dla wszystkich! Przynajmniej sie postara.

-Co teraz mamy? -spytała Irria.

-Zdaje się, że teraz moja droga kuzynko mamy obiad. -uśmiechnął się Xamille.

-No to chodźmy! -oznajmiła Priscilla.

-Idźcie! Ja musze iśc do łazienki!

Nikora odeszła od nich. W rzeczywistości zapomniała czegoś z sali. Wracała więc powoli korytarzem do sali. gdzie uczyła profesor McGonagall. Akurat. gdy podeszłą do drzwi było słychać uniesiony głos pani profesor. Powoli zapukała i weszła do klasy.

-Przepraszam...ja..ym zapomniałam książki. -powiedziała cicho.

-Ah panienka Rosier! Proszę bardzo!

Dziewczyna nieśmiało podeszła do ławki gdzie siedziała kilka minut wcześniej i wzięła swój dziennik. Lubiła w nim zapisywać swoje myśli. Wtedy zauważyła, że przy biurku stoi Remus i przygląda się jej.

-Zrozumiałeś Remusie? -powiedziała profesor.

-Tak...

-Dobrze możesz iść na obiad.

Nikora wyszła szybko z sali i wtedy ją dogonił. Wziął większość jej książek i uśmiechnął się do niej promiennie.

-Mówiłem Ci, że jesteś zbyt delikatna by nosić takie ciężary.

-Ym ja...-spojrzała sie na niego i zrobiła się czerwona na twarzy- dzięki ale dam sama radę.

-Oj spokojnie pomogę ci!

-Ale no...daj to!

-Wybacz jestem dżentelmenem i nie będę patrzył jak dama jest w opałach.

-Nie jestem w opałach!

-A książki to co?

-Eh...w sumie to...ty też wyznajesz to, że..

-...że?

Spuściła głowę na dół i zrobiła się znowu czerwona.

-Nic nic.

Remus spojrzał sie na nią oczekujaco. Widząc, ze jednak nic nie powie objął ją swoim ramieniem.

-No śmiało mów...

-Też sądzisz, że Ślizgoni zawsze muszą być podli?

-Tak zazwyczaj są...dalej mnie zastanawia czemu taka pięknna dziewczyn robi u nich, a nie u nas.

-Kwestia...wyboru.

Tak weszli do Wielkiej Sali. Remus trzymał jej książki i obejmował ją, a ona cała zarumieniona patrzyła się na niego z lekkim uśmiechem. Gdy rozejrzała sie po sali zobaczyła Severusa. Gdyby jego spojrzenie mogłoby zabijać, Remus już byłby dawno martwy.


Xamille siedział grzecznie obok Irri jedząc jakąś pieczeń. W sumie nie obchodziło go to zbytnio. Uczył się zafascynowany eliksirów. Stwierdził, że to bardzo ciekawa dziedzina i bardzo go interesuje.

-Zjedz wreszcie coś porządnie, a nie czytasz książkę. -odparł Regulus Black.

-Właśnie, nasz kuzyn ma rację. -poparła go Irria.

-Oj co wy chcecie! Wiecie jakie to jest fascynujące!

Uśmiechnął sie jak zwariowany do nich i czytał dalej książkę. Nie wiedzieli co to znaczy dobra i porzadna książka! Pff co za nieuki! No chociaż z Irrią można było czasem pogadać o książkach, ale nie o nauce.

-W sumie to co tak długo robi Nikora w tej łazience? -spytała Priscilla jedząc swoja porcję.

-Hej widzieliście gdzieś Nikorę?

Severus usiadł obok Priscilli i zerknął raz na nią raz na jej przyjaciół. Było wiać gołym okiem jak dziewczyna się rumieni.

-W sumie to nie wiem Severusie...

-Eh...-westchnął chłopak- a kiedy widzieliście ją ostatni raz?

-Poszła do łazienki, ale się nie stresuj. -położyła rękę na jego ramieniu i uśmiechnęła się szeroko.

-Boże...jakie podrywy. -powiedział znudzony Xamille- Lepsze teksty i gesty są w książkach pff!

-Oj no weź! -krzyknęła Priscilla- Xamille gadasz bzudury! Prawda Seviś?

-Och Seviś! Och och!-zaśmiał sie Xamille.

-Sevi powiedz coś jemu!

Ale Severus był zajęty. Ciskał akurat śmiercionośnymi piorunami w stronę Lupina. Wstał szybko i w jednej chwili stał przed ,,parką''. Nikora spojrzała się na niego zdziwiona, a Remus nawet go nie zauważył.


-...więc jakbyś chciała mógłbym ci pomóc-mówił uradowany. -Ona idzie ze mną! Severus wyrwał ją z objęć chłopaka i zaciągnął do ich stolika. Dziewczyna nie wiedziała co się dzieje i czemu jej brat stał się nagle taki agresywny. Czyżby zrobiła coś złego? -Siadaj! Grzecznie usiadła między Severusem i Priscillą. Chłopak nałożył jej sporą porcję ziemniaków i pieczonego kurczaka. -Nie zjem tyle..-powiedziała cicho. -Własnie -odparł Xamille- gdzieś ty była kobieto? -Byłam po mój dziennik... -O właśnie - podszedł do nich Remus uśmiechając się wesoło- Proszę twoje książki. Wręczył w jej dłonie książki i uśmiechnął się promiennie. (woah...chyba promuje pastę do zębów ). -Pamiętaj musisz oszczędzać swoje śliczne rączki. -schylił się i cmoknął ją w policzek. Dla Severusa to było za dużo i popchnął Lupina wprost na stół Gryffindoru. -Severus! Spokojnie! Jest już dobrze.... Nikora pogłaskała go po plecach uspokajająco. Wiedziała, że lubi jak go tam dotyka. Czuła się wtedy jakby zajmowała się wystraszonym zwierzątkiem, co w pewnym sensie było prawdą. 

-Źle się czuje...chyba muszę iść do pani Pomfrey.

- Pójdę z tobą -oparł jej brat.

- Spokojnie...pójdę z Xamillem,prawda? 

- Co? A tak tak.... Wstała powoli razem z przyjacielem biorąc swoje książki. Jakoś nie czuła głodu tylko jakąś odrazę. Nie mogła patrzyć na jedzenie bo zbierało się jej już na wymioty. Zanim wyszła schyliła się do Priscilli. -Zajmij się nim...tylko bez wygłupów! 

-Oczywiście! -Wyszli powoli z Wielkiej sali i skierowali się do skrzydła szpitalnego.

Okazało się, że było to lekkie zatrucie. Po godzinie Nikora z Xamillem chodzili po Hogwarcie, gdyż skończyły się lekcje. 

-Fajnie jest tutaj! 

-Yhym-odparł Xamille czytając jakąś książkę. 

-Och Xamille! Ogarnij się! Czas wreszcie skończyć takie rzeczy! 

-Ale to jest takie fascynujące! 

-EJ spójrz! Jak tu fajnie! Jest jeziorko! I drzewko do siedzenia! 

-Fascynujące... -Nikora wkurzona wzięła książkę kolegi i zaczęła a nią biegać. 

-No oddawaj to!-krzyczał ślizgon. 

-Nie oddam ci bo...- Wtedy dziewczyna poślizgnęła się w błocie i wpadła do jeziora. Było strasznie głęboko, a sama nie potrafiła pływać. Zaczęła krzyczeć o pomoc, czuła jak w jej płuca wchodzi woda, która brała ją na same dno. 

-Xamille! -Ja nie umiem pływać! Boże co mam robić! 

-Ja się tym zajmę! Jakiś chłopak, zapewne z Gryffindoru wskoczył do wody. Złapał szybko już nieprzytomną dziewczynę i próbował ją wyciągnąć. 

-Złap ją za ręce. -krzyknął do Xamilla

 -Ale ja... 

-No łap! Xamille opanował strach i złapał Nikorę za ręce po czym pociągnął do siebie. Udało mu się zaciągnąć ją na dość dużą odległość od jeziora. Gryfon podskoczył do nieprzytomnej. 

-Idź wezwij pomoc!

-N-no dobra!

Zerwał się i szybko pobiegł w stronę szkoły. Wiedział, że życie jego przyjaciółki jest w jęgo rękach więc starał się jak najszybciej dopiec do szkoły. W tym samym czasie Gryfon ratował nieprzytomną dziewczynę. Potrafił pierwszą pomoc więc po chwili zaczął ją ratować sposobem usta-usta.

Po powtórzeniu czynności czekał chwilę czy nie wrócił jej oddech, chciał się znowu schylić gdy poczuł piekący ból na jego policzku.

-Xamille debilu! Zabije cię! Jeszcze raz mnie pocałujesz to normalnie...

-Nie jestem Xamille...

Powoli otworzyła oczy i zerknęła na swojego wybawiciela. Skądś go znała ale nie wiedziała skąd,

-To kim ty...

-Jestem Syriusz Black...a ty zapewne jesteś pierwszoroczniakiem?

-Yhym...

-Syriusz! O tutaj jesteś!-krzyknął jakiś chłopak w okularach.

Podszedł ze swoimi kolegami do nich. Przypomniało się jej że ich znała, widziała ich w sklepie z podręcznikami magicznymi. Jeden z nich był mały, gruby i na dodatek miał straszne pryszcze na twarzy, a drugi był...Remus.

-Co cię wzięło, że tak nagle pobiegłeś zostawiajac nas samych?

-Nikora...-powiedział cicho Lupin- co ty tutaj...

-Topiła się...

Remus podskoczył do niej. Zauważył, że sie trzęsła więc ściągnął swoją szatę i podał dziewczynie okrywając nią tym.

-Co ty robiłaś! Jesteś cała mokra! Chodź..musisz szybko iść do szkoły bo się przeziębisz.

-Ale...

-Nie ma żadnego ale! Idziemy!

-Widzę, że zdążyłem na czas.

Przed nimi stał Horacy Slughorn zerkając na nich z niepokojem.